Кіёта

«У вялікіх гарадах мы так мала бачым свет, мы пераходзім у сваю меншасць. У маленькіх мястэчках і вёсках няма нацменшасцяў; людзей недастаткова шмат. Вы павінны ўбачыць свет там, вымушана. Кожны чалавек сам сабе клас; кожная гадзіна нясе новы выклік. Праязджаючы міма карчмы ў канцы вёскі, вы пакідаеце сваю любімую капрызу ззаду; бо вы не сустрэнеце нікога, хто можа падзяліцца ім. Мы слухаем красамоўнае слова, чытаць кнігі і пісаць іх, вырашыць усе справы сусвету. Нямыя вясковыя натоўпы ходзяць нязменна; адчуванне рыдлёўкі ў руцэ нічым не адрозніваецца ад усіх нашых размоў: добрыя і дрэнныя сезоны ідуць адзін за адным, як і раней. Нямыя натоўпы клапоцяцца пра нас не больш, чым стары конь, які зазірае праз іржавую браму вясковага фундатара. Старажытныя складальнікі карт пісалі па недаследаваных рэгіёнах, «Вось львы.’ Па вёсках рыбакоў і токараў зямлі, так яны адрозніваюцца ад нас, мы можам напісаць толькі адзін дакладны радок, «Вось прывіды.’ (“Вясковыя здані”)»
― В.Б. Йейтс, Кельцкія змярканні: Фея і фальклор