Phum Viphurit

Woorden van Matthew Burgos

Het ontdekken van de pulp van wat men wil worden, rijpt als de eerste stap. Dan, diep duiken in de heiligdommen die de basis vormen voor een dergelijke roeping volgt dit voorbeeld. De waanzin laadt de onderneming op totdat iemand zich in de schijnwerpers bevindt van wat hij altijd al wilde zijn en doen. Zo'n goed gemaakte bloemlezing weerspiegelt de opkomst van Phum Viphurit als een begrip in de muziek, terwijl hij het principe ademt dat een bescheiden begin ontluikt.

De 25-jarige Thaise artiest heeft zich altijd op muziek afgestemd. Toen hij jong was, hij sleutelde aan zijn smaak in liedjes, speelde met zijn gitaar in zijn studentenkamer, en dompelde zich onder in een rijk dat het beste bij zijn persoonlijkheid paste. De hobby groeide uit tot een fulltime onderneming die hem over de hele wereld zou brengen. Viphurit emigreerde op negenjarige leeftijd naar Nieuw-Zeeland en logeerde daar vóór zijn eerste jaar aan de universiteit. Het coveren van Frank Ocean voor zijn YouTube-kanaal en het schrijven van liedjes ontwikkelde zich als een tijdverdrijf voordat hij zich neerlegde voor zijn filmstudie aan het Mahidol University International College in Bangkok.

De toen 18-jarige veroverde het evoluerende muzikale landschap in de stad, jongleren met zijn filmtheorieën en opdrachten totdat hij op de drempel van het lokale label Rats Records stond. Hij stuurde de demo van zijn toenmalige enige origineel naar het label, en nadat hij in een idyllische waas was verdronken door naar zijn lied te luisteren, Rats Records tekende een deal met Viphurit. Snel vooruit naar 2014, Viphurit debuteerde met zijn eerste single, "Aanbidden." Behandeld als een glimp van zijn verwachte toekomst, het folk-achtige, vrolijk nummer schoot omhoog naar een innemende starter in het muzieklandschap die de moeite waard was om van te smullen. Zijn gekreun, diepe stem vertelt de tekst, een sfeer creëren die zowel koel als hoofdknikkend is. Zijn tweede single kwam niet in kaart in Thailand, maar in een verrassende wending, de Reddit-gemeenschap, samengesteld uit internationale virtuele gebruikers, pikte de allure van het nummer op en katapulteerde Viphurit op een lange lijst van internationale concerten.

Terwijl Thailand op de twee singles sliep, Viphurit vond zijn houvast 2018 toen hij introduceerde "Minnaar jongen." Zijn met honing doordrenkte zangstijl komt tijdens de hele productie levendig naar voren. De gitaarriffs en drumbeats delen de schijnwerpers met zijn kenmerkende baritonachtige stem die zijn luisteraars het hof maakt. De culturele invloeden die zijn muziek voeden, springen direct uit zijn single, een uitnodiging projecteren op een breder internationaal publiek. Het is westers. Het is Thais. Zijn 100% Phum Viphurit. Sindsdien, de jazzy, ballade-achtig, dronken popsong is een volkslied geweest dat zijn monument voor zijn loyale sekte heeft gebouwd.

Viphurit heeft zijn muziek nieuwe hoogten en internationaal succes zien bereiken met concerten in Duitsland, Italië, Frankrijk, Engeland, Maleisië, Filippijnen, Singapore, Nederland, Zwitserland, Canada, en de VS. Zijn ambitie om zijn muziek te delen breekt uit zijn schulp en manifesteert zich in een volwaardige onderneming waarin hij zichzelf kleedt met datgene waar hij het meest van houdt., drievoudig. Terwijl de hoogtepunten hem inderdaad voor de gek hebben gehouden, Viphurit geeft toe dat hij een korte pauze nodig had om zijn creatieve sappen op te laden, energie, en optredens.

Voordat we ons in een reflectieve fase storten, Viphurit haalt herinneringen op aan het begin. Voor de kunstenaar, zonder begin, er komt niets daarna. Zonder een geweldige intro van een nummer, niemand wil blijven luisteren. Zonder wortels of vaste voet, men kan de wereld niet onder ogen zien. "Ik denk dat dat in de snelle beweging van vandaag de dag het geval is, geglobaliseerde wereld, het kan helemaal geen kwaad om terug te keren naar onze roots en cultuur. Wij als makers kunnen nu binnen enkele seconden vrijwel overal inspiratie opdoen. Het is belangrijk om te vertegenwoordigen, als u daarvoor kiest, je eigen cultuur en authenticiteit, omdat het je meest organische waarheid en perspectief is die je van de rest zal scheiden," vertelt hij aan Blanc Magazine.

Eenmaal, Phum Viphurit stelde zich een visionboard voor waar zijn muziek zich zou verspreiden. Al snel belandde hij op concertpodia versierd met zijn elektrische gitaar, aanwezigheid, en stem. Het ongeloof dat in zijn hart kruipt, duidt op de subtiele zachtmoedigheid die in hem heerst. Het maakt niet uit waar hij heen gaat, er is een scherpe herinnering die hem terug naar zijn huis bindt, waardoor de nostalgie van zijn bescheiden begin hem op zijn reis omhulde.