LIANNE HEEFT ZE

Mijn mooiste littekens: Een gesprek met Lianne La Havas

woorden van Zachary Weg
afbeeldingen door David Vail

Het begon met een boom. Terwijl ik herstellende was van een breuk ongeveer anderhalf jaar geleden, een eenendertigjarige muzikant, Lianne De Has, merkte het veranderende gebladerte buiten haar appartement in Londen op en realiseerde zich dat ze aan het transformeren was, te. Terwijl de bladeren van kleur veranderden en de wortels afstierven en vervolgens weer opkwamen, de Britse zangeres/gitarist onderging zelf veranderingen, het verdriet dat ze ervoer omzetten in vreugde en hoop en liedjes schrijven die dit proces weerspiegelden. Het resultaat van deze inspanningen en haar derde studioalbum, Lianne De Has, is haar meest zelfverzekerde en lonende werk tot nu toe.

Met opvallende nummers als the lush, verstilde “Green Papaya” en het bas-tintelende “Paper Thin,Het gelijknamige nieuwe album van La Havas stuitert, lui, en duikt mee met een ingetogen wreedheid die laat zien hoe zelfverzekerd ze over drie albums is geworden. Terwijl haar debuut van bijna tien jaar geleden de komst aankondigde van een verbluffend gevoelige nieuwe songwriter, haar 2015 tweede LP, Bloed , bracht een bijna opstandigheid over die zei dat ze niet alleen was gekomen, ze was hier om te blijven. Het nieuwe album van afgelopen zomer, Dan, combineert de kalmte en kracht van La Havas om een ​​kunstenaar in volledige vorm te laten zien, iemand die alle studiodruk of branchetrends achter zich heeft gelaten en op boeiende wijze haar eigen niche heeft gecreëerd.

“Veel kunst wordt op de een of andere manier beïnvloed door pijn. Het lijkt erop dat je gewoon iets wilt zeggen, nietwaar?" ze zegt. ‘Als je pijn hebt, je wilt er eigenlijk over praten of je wilt weten of iemand hetzelfde voelt als jij, zodat je niet de enige bent. Maar er kan altijd een nieuw perspectief worden geboden.” De nummers van het nieuwe album voelen fris en bijna stralend aan, alsof ze uit nieuwe grond zijn voortgekomen en geplant als bloemen die een tijdje kunnen staan.. “Ik zal proberen het los te laten, mijn vingers zijn gekruist/Ik zal je mijn mooiste littekens laten zien/Ze maken ons wat we zijn,zingt ze op ‘Please Don’t Make Me Cry’ van de nieuwste plaat, en je krijgt bijna tranen bij dit levendige portret van pijn en de kracht die eruit kan worden gehaald. Zoals de dichter C.K. Williams, of de filmmaker, Paul Thomas Anderson, La Havas is een humanist, een kunstenaar die haar medemens oprecht lijkt te willen helpen.

Lianne De Has, dus, is een album voor iedereen: de illustrator van middelbare leeftijd die alleen in een koffieshop zit, de makelaar uit begin jaren dertig die nog nooit met iemand is gezien, de verpleegster die ernaar streeft de ademhaling van de zieke coronaviruspatiënt te herstellen. Het is een album voor moeilijke tijden als deze, waarin zoveel onzeker is, en de wereld lijkt op zijn kop, maar ook een werk waar je de komende jaren naar kunt terugkeren als je na een lange dag naar huis kunt gaan en kunt proberen te ontspannen. Het is een zalf, een kaars, gemaakt door Lianne La Havas, een heilige wandelaar op deze ruwe maar glorieuze aarde.

Gedeeltelijk, dit streven is het resultaat van het dubbele Griekse en Jamaicaanse erfgoed van La Havas en van het absorberen van de eclectische klanken van Londense culturele centra als Brixton. Zoals ze zegt via Zoom vanuit Engeland, “Muziek maken was mijn manier om helemaal mezelf te zijn, Ik probeer iets te maken waar ik echt dol op ben, zonder beperkingen, in principe. Zo voelde ik mij het meest.” Aanvankelijk, La Havas drukte zich op deze manier uit door toetsenbord te bespelen, Maar, bij 18, ze begon gitaar te spelen. “Het voelde alsof er een hele nieuwe wereld openging,vervolgt ze, een wereld die, Natuurlijk, werd opgeschrikt door grootheden van het instrument als Jimi Hendrix en, recenter, St. Vincent maar die La Havas met haar unieke virtuositeit tot op het bot heeft geschokt.

Simpel gezegd, La Havas is een van de meest meesterlijke gitaristen die er zijn. Of het nu gaat om zachtjes tokkelen op het hoogtepunt van de vroege carrière (en een gewaagd verhaal over intergenerationele liefde), ‘Age’ of scharen en dorsen op ‘Can’t Fight’ van het nieuwe album, de kunstenares dwingt af met haar heerlijke spontaniteit op de akkoorden. Daarom, het is niet verwonderlijk dat niemand minder dan de overleden grote prins een paar jaar geleden contact opnam met La Havas en haar mentor werd, of dat de levende legende Stevie Wonder haar een voicemail achterliet waarin hij een van haar composities zong. La Havas is een intrigerende schrijver, te, wiens verhalen over zowel liefdesverdriet als veerkracht universeel zijn en toch afkomstig zijn van een persoonlijke plek.

Pieces of You-uitgave 12