Lianne de heeft

Mijn mooiste littekens: Een gesprek met Lianne La Havas

Woorden van Zachary Weg
Afbeeldingen door David Vail

Het begon met een boom. Tijdens het herstellen van een uiteenvallen ongeveer anderhalf jaar geleden, Een eenendertigjarige muzikant, Lianne de heeft, zag het veranderende gebladerte buiten haar appartement in Londen en besefte dat ze transformeerde, te. Terwijl de bladeren van kleur veranderden en wortels stierven en vervolgens weer stierven, De Britse zanger/gitarist onderging eigen veranderingen, Het verdriet veranderde dat ze ervoer in vreugde en hoop en het schrijven van liedjes die dit proces weerspiegelden. Het resultaat van deze inspanningen en haar derde studioalbum, Lianne de heeft, is haar meest zelfverzekerde en lonende werk tot nu toe.

Met zulke opvallende nummers als de weelderige, gedempte "Green Papaya" en de bass-tinteld "Paper Thin,”La Havas's gelijknamige nieuwe album Bounces, lui, en duikt samen met een ingetogen wreedheid die laat zien hoe verzekerd ze meer dan drie albums is geworden. Terwijl haar debuut van bijna tien jaar geleden de komst van een verbluffend gevoelige nieuwe songwriter aankondigde, haar 2015 Sophomore LP, Bloed , bracht een bijna opstandigheid over die zei dat ze niet alleen was gekomen, Ze was hier om te blijven. Het nieuwe album van afgelopen zomer, Dan, Meldt de kalmte en kracht van La Havas om een ​​kunstenaar in volledige vorm te laten zien, Iemand die eventuele studiiedruk of trends in de industrie heeft afgeschaft en boeiend haar eigen niche hanteert.

“Veel kunst wordt op een of andere manier beïnvloed door pijn. Het lijkt er gewoon op dat je iets wilt zeggen, Is het niet het geval het niet zo is?'Zegt ze. "Als je pijn doet, Je wilt het een beetje bespreken of je wilt weten of iemand hetzelfde voelt als jij, dus je bent niet alleen. Maar er is altijd een nieuw perspectief te bieden. " De nummers van het nieuwe album voelen fris en bijna stralend aan alsof ze uit nieuwe grond ontstaan ​​en geplant als bloemen die een tijdje kunnen staan. "Ik zal proberen het te laten gaan, Mijn vingers zijn gekruist/Ik zal je mijn mooiste littekens laten zien/ze maken ons wat we zijn,"Ze zingt op" Make Me Don't Make Me Cry "van de nieuwste plaat, en men verscheurt bijna over dit levendige portret van pijn en de kracht die er uit kan worden verkregen. Zoals de dichter C.K. Williams, Of de filmmaker, Paul Thomas Anderson, La Havas is een humanist, een kunstenaar die echt haar medesmedewerker lijkt te willen helpen.

Lianne de heeft, dus, is een album voor iedereen: De illustrator van middelbare leeftijd die alleen in een coffeeshop zit, De makelaar in het begin van de jaren dertig die nog nooit met iemand is gezien, De verpleegkundige streeft ernaar om ademhaling te herstellen naar de noodlijdende coronaviruspatiënt. Het is een album voor Dire Times als deze als er zoveel onzeker is, En de wereld lijkt ondersteboven, Maar ook een werk waarnaar in jaren kan worden teruggebracht wanneer je na een lange dag naar huis kunt gaan en proberen te ontspannen. Het is een zalf, een kaars, Gemaakt door Lianne La Havas, Een heilige wandelaar op deze ruwe maar glorieuze aarde.

Gedeeltelijk, Dit streven is het resultaat van het dubbele Griekse en Jamaicaanse erfgoed van La Havas en van het absorberen van de eclectische geluiden van culturele hubs in Londen als Brixton. Zoals ze zegt via Zoom vanuit Engeland, “Muziek maken was mijn manier om helemaal mezelf te zijn, Ik probeer iets te maken waar ik echt dol op ben, zonder beperkingen, in principe. Zo voelde ik mij het meest.” Aanvankelijk, La Havas drukte zich op deze manier uit door het toetsenbord te bespelen, Maar, bij 18, ze begon gitaar te spelen. “Het voelde alsof er een hele nieuwe wereld openging,vervolgt ze, een wereld die, Natuurlijk, werd opgeschrikt door grootheden van het instrument als Jimi Hendrix en, recenter, St. Vincent maar die La Havas met haar unieke virtuositeit tot op het bot heeft geschokt.

Simpel gezegd, La Havas is een van de meest meesterlijke gitaristen die er zijn. Of het nu gaat om zachtjes tokkelen op het hoogtepunt van de vroege carrière (en een gewaagd verhaal over intergenerationele liefde), “Age” or scissoring and threshing on “Can’t Fight” from the new album, the artist compels with her delightful spontaneity on the chords. Therefore, it’s hardly surprising that none other than the late great Prince linked up with La Havas a few years back and became her mentor or that living legend Stevie Wonder left her a voicemail in which he sang one of her compositions. La Havas is an intriguing writer, te, whose stories of both heartbreak and resilience are universal yet come from a personal place.

Stukken van jullie geven aan 12