ศิลปะ
หมิง สมิธ
words by Faith Cummings
photos by Ackime Snow
While she's gone on to influence photography and the art world at large with her indelible vision that continues to shape how we all see the world around us, Ming Smith's first and still enduring love will always be dance. But from the beginning, that romance was riddled with complexity— making Smith aware of what her Blackness meant to others as a young girl. Her innocent watching of the "tippy-toe girls" and asking to join them in class was quickly confronted with her unvirtuous exclusion by one of the studio's teachers and Smith's subsequent sadness. But she would run up against dance again decades later, ด้วยการพบปะที่เชิญชวนและสนับสนุนมากขึ้น ซึ่งจะสอนเธอถึงแนวทางของ Katherine Dunham และนักออกแบบท่าเต้นผิวดำคนอื่นๆ อีกหลายคน ซึ่งเป็นส่วนเสริมของงานปลูกฝังพลัดถิ่นที่เธอทำเอง.
นานก่อนที่เธอจะกลายเป็นช่างภาพหญิงผิวดำคนแรกในคอลเลกชั่นของ MoMA, Smith เป็นเด็กที่ยืม Kodak Brownie ของแม่ของเธอ, การถ่ายภาพเพื่อนร่วมชั้นอนุบาลของเธอ—เกือบจะติดใจการสร้างภาพในทันที. ความชื่นชมนั้นยังคงดำเนินต่อไปตลอดระยะเวลาที่เธออยู่ที่มหาวิทยาลัยโฮเวิร์ด, ซึ่งเธอลงเรียนวิชาเลือกถ่ายภาพ, และในช่วงที่เธอเป็นนางแบบ, เมื่อเธอเริ่มไตร่ตรองถึงแนวคิดของการถ่ายภาพในฐานะศิลปะแขนงหนึ่ง ในขณะที่อุตสาหกรรมศิลปะทั่วโลกกำลังมีการสนทนาแบบเดียวกัน.
สถานที่ที่เธอพบว่าบ้านของเธอในฐานะศิลปินอยู่ที่ Kamoinge Workshop: กลุ่มช่างภาพผิวดำผู้ทรงอิทธิพลในนิวยอร์กซิตี้ซึ่งก่อตั้งขึ้นใน 1963, Smith เข้าร่วมกลุ่มในยุค 70 หลังจากต้องการพื้นที่ของตัวเองในการเคลื่อนไหวศิลปะคนดำและสิทธิพลเมืองที่เกิดขึ้นพร้อมกันในเวลานั้น. "กลุ่มมีความกระตือรือร้นในการพยายามขับเคลื่อนคนของเราไปข้างหน้าในช่วงเวลาพิเศษนั้น," เธอพูดว่า. "Roy DeCarava เริ่มเวิร์กช็อปเพื่อให้มีอิสระและพูดถึงภาพลักษณ์ของคนผิวดำที่ปรากฏในกระแสหลัก. หลายครั้ง, มีแบบแผนเชิงลบในสื่อ, ดังนั้นเราจึงต้องการสร้างภาพที่มาจากชุมชนและมุมมองของเราเอง"
และผลงานที่เธอทำมาหลายปีก่อนที่ MoMA จะติดต่อเข้ามา 1979. "การเป็นช่างภาพหญิงผิวดำคนแรกในพิพิธภัณฑ์ทำให้ฉันได้รับคำยืนยัน, แต่ฉันอธิบายเสมอว่ารู้สึกเหมือนได้รางวัลออสการ์, แต่ไม่มีใครรู้เรื่องนี้," เธอพูดว่า. มีเพียงไม่กี่คนที่รู้เกี่ยวกับความสำเร็จของเธอในเวลานั้น, และเห็นได้ชัดว่าการแกะสลักพื้นที่ที่เธอสร้างขึ้นสำหรับหลายๆ คนหลังจากที่เธอสร้างนั้นเป็นสิ่งที่ท้าทายและโดดเดี่ยวในตอนนั้น. "ไม่มีทางเข้าสู่ธุรกิจการถ่ายภาพได้เพราะตอนนั้นมันไม่ใช่ธุรกิจ," เธอเปิดเผย. "ช่างภาพเพียงคนเดียวในเวลานั้นคือแฟชั่นและโฆษณา, และไม่มีใครที่เป็นแบล็คสามารถรักษาสตูดิโอไว้ได้" So Smith likens her career to that of a mixed media artist or painter—Faith Ringgold is one of the names that easily come to her mind because of her protests against art institutions to have Black artists showcased in their collections.
But as much as breaking ground and defying the odds are integral to Smith's journey, so are genuine moments of joy in capturing tender moments with some of the world's most iconic artists. When ruminating on her favorite photos, she instantly brings to mind shooting the great American sculptor and graphic artist Elizabeth Catlett and the "Godmother of African American Art" Dr. Samella S. Lewis. The two visionaries were also close friends, and Lewis wrote a book on Catlett's work in 1984—about twenty years into Catlett's exile from the U.S. in Mexico. "I was really new when we first met, but when I was in Los Angeles, and they were in their later years, I took photos of them together and it was a beautiful moment," she recalls. The inimitable Gordon Parks was also a dear friend of Smith's, and she spoke fondly of the photo hanging on her wall now that she had taken of his last Christmas. "Every New Year's Day, one of my best friends and I would go to my lawyer's house and Gordon Parks's home was right around the corner, so we'd walk over," she reminisces. "I remember Gordon would still have his Christmas tree up on New Year's Day."
Smith ultimately wants to leave a legacy of hope to young Black photographers and a pathway of sorts for what's possible in their careers. เธอได้รับการสนับสนุนจากศิลปินผู้ใฝ่รู้และกำลังทำงานจะได้รับการสนับสนุนจากการพูดคุยและสัมภาษณ์, และเธอรู้สึกดีใจที่คนหนุ่มสาวจำนวนมากสนใจในการถ่ายภาพ—มากพอที่จะไปเรียนที่โรงเรียนสอนถ่ายภาพที่เธอไม่มีอยู่จริงเมื่อเธอขึ้นมา.
ในปัจจุบัน, สมิธยังคงจับภาพโลกรอบตัวเธอ, ด้วยความสวยงามและซับซ้อน. นิทรรศการเดี่ยวครั้งแรกของเธอ, โครงการ: หมิง สมิธ, จัดแสดงที่ MoMA จนถึงสิ้นเดือนพฤษภาคม, และเธอยังมีความสัมพันธ์ที่สมหวังและเต็มไปด้วยความรักกับการเต้นรำ, ย้ายไปอยู่ในชั้นเรียนเต้นรำ Sabar และ Afro-Cuban ให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้. อนาคตของเธอจะเป็นอย่างไรขึ้นอยู่กับเธอเท่านั้น; เราแค่ตื่นเต้นที่จะได้ร่วมเดินทาง.