Nana Adjoa

Λόγια του Zachary Weg

Η art-pop του Ολλανδο-Γκανέζου μουσικού, Nana Adjoa, είναι για όλους τους αγωνιζόμενους και τους μαχητές της δύσκολης ημέρας. Όπως το σίγουρο και υπέροχο ντεμπούτο άλμπουμ της, Μεγάλα μυρμήγκια που ονειρεύονται, δείχνει, Ο πολυοργανίστας και τραγουδιστής στα τέλη της δεκαετίας του '20 έχει μια σχεδόν τηλεπαθητική αίσθηση του τι κάνει τους ανθρώπους να αγαπούν, μακρύς, και τικ. Μέσα από ανθισμένους στίχους που κόβουν μέχρι τον πυρήνα και υπέροχα απρόβλεπτη ενορχήστρωση, Η Adjoa δεν κάνει τίποτα λιγότερο από το να ζωγραφίζει την καρδιά που χτυπά σε όλη την πολύτιμη ακαταστασία της.

Μεγάλωσε στην Ολλανδία όπου, όπως λέει τηλεφωνικά, αυτή και οι φίλοι της "έκανε θόρυβο" σε διαφορετικά συγκροτήματα κατά την εφηβεία της, ο καλλιτέχνης συνέχισε στο αξιότιμο πρόγραμμα τζαζ Conservatorium van Amsterdam, αλλά ένιωθε κάπως δεσμευμένος από τους περιορισμούς του. Αργότερα, she entered the country's biggest pop competition and consequently made it to the finals and got a manager. The initial musical offering of Adjoa's was, then, her two-part EP, Down at the Root, the first half of which was released in 2017 and the second in 2018. Although not a formally trained singer, she instantly gripped the listener with her raspy voice on such songs as the country-tinged "Carmen" and the blistering "Part of It," which pleasantly recalls the sheer adventurousness of Deradoorian's The Expanding Flower Planet (2015). More significantly, there is a wall of sound on both Down at the Root and the subsequent EP, A Tale so Familiar (2018) that Adjoa right on tears down, crashing through it with a madcap army of frenzied drums, quicksilver synths, and high horns. The wait for her debut LP was, undoubtedly, eagerly anticipated.

Μεγάλα μυρμήγκια που ονειρεύονται does, όντως, ανακοινώνουν την άφιξη ενός από τους πιο συλλογισμένους αλλά αυθόρμητους, καθαρά συναρπαστικοί καλλιτέχνες στη σύγχρονη μουσική. Το άλμπουμ είναι κάτι λιγότερο από σαράντα λεπτά, αλλά ο Adjoa έχει πολλά να πει εδώ. Μιλώντας για την προέλευση του άλμπουμ, λέει, «Ήμουν στο Λος Άντζελες και με έκανε να νιώσω σαν μικρός άνθρωπος σε έναν μεγάλο κόσμο. Επίσης, όταν ήμουν στο στούντιο, Μάζεψα πολλές εικόνες και όλες αυτές οι φωτογραφίες ήταν είτε ένα μικρό άτομο σε έναν πολύ μεγάλο χώρο είτε πολλοί μικροί άνθρωποι όλοι μαζί όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες, εικόνες ανθρώπων που προσπαθούν να πετύχουν κάτι». Ο τραγουδοποιός μου κάνει τόσο επείγοντα και διαχρονικά μοτίβα όπως η ταυτότητα, πατριωτισμός, και επιθυμία. "Γνωρίζετε τον Κύριό σας και πώς τον περιμένουν,/Ξέρετε ότι αυτή η εξέγερσή σας δεν θα παλιώσει ή θα ξεπεραστεί ποτέ," Ο Adjoa τραγουδά στο εκπληκτικό ανοιχτήρι με την κιθάρα, "Εθνικό Τραγούδι," και, σε αυτό ακριβώς το αιχμηρό δίστιχο, έχει αφηγηθεί την ιστορία των αναξιοπαθούντων αστικών κατοίκων σε όλο τον κόσμο, μέσα στις δεκαετίες.

"Νομίζω ότι αυτά τα θέματα ήταν στο μυαλό όλων," αυτή αντικατοπτρίζει. "Για μένα, είναι δύο υποβάθρων, ο πατέρας μου είναι από την Γκάνα, η μητέρα μου από την Ολλανδία, Πάντα με ενδιέφερε η καταγωγή των γονιών μου για να καταλάβω ποια είμαι." Το Big Dreaming Ants θα μπορούσε αναμφίβολα να ακουστεί ως Adjoa να πραγματώνεται σε δίσκο. Ενώ σε μια πίστα όπως η ηχητική "Δεν υπάρχει δωμάτιο," λαχταρά να "φανταστείτε την έξοδο μου από αυτή την καμπίνα ζωή," σε ένα όπως ο ύμνος "Είναι Πιο Δυνατή," στοχεύει να είναι αυτή που "τα κουβαλάει όλα μόνη της" και να είναι μια πιο άγρια ​​εκδοχή του εαυτού της. Σε όλο το άλμπουμ, που είναι ένα είδος πνευματικού διαδόχου του βομβιστικού Yankee Hotel Foxtrot του Wilco (2002) με τη σκόπιμα ακατέργαστη φωτεινότητά του, Ο Adjoa δεν ισχυρίζεται ότι έχει όλες τις απαντήσεις. Αντί, ανταμείβει το κοινό με ζωτικές ερωτήσεις: ποιος είσαι εσύ? Τι πρεσβεύεις? Σε τι πιστεύεις?
Καθώς μια ηλεκτρική κιθάρα στροβιλίζεται κάτω από έναν ουρανό με χορδές στα ύψη στα Big Ants που ονειρεύονται πιο κοντά, "Θέλω να αλλάξω," Ο Adjoa τραγουδά του "μια πεταλούδα σε ένα κλουβί" και "ωμή ανάσταση." Αυτό έχει δώσει ο καλλιτέχνης: ελευθερία, ζεστασιά, αέρας — η ευκαιρία να πετάξεις.